این ایرفویلها پسای بسیار کمی در محدوده سرعتهای پایین ( سرعت گلایدرها ) ایجاد می کنند و نیز در زوایای حمله ی بیشتر وامانده می شوند که هر دو ویژگی مطلوب گلایدرهاست . البته این ویژگی ها در هوای بارانی بکلی از بین می روند و لذا گلایدرها معمولا نباید در هوای بارانی پرواز کنند.

ارابه های فرود در گلایدر ها معمولا دم کشیده ( Tail dragger  ) می باشند.

با این تفاوت که ارابه های فرود اصلی فقط یک چرخ یا دو چرخ در راستای بدنه و نه در کنار یکدیگر دارند. معمولا چرخهای اصلی با یک مکانیزم ساده ( و سبک ) جمع می شوند تا پسا کاهش یابد.

اولین گلایدر در اواخر قرن 19 میلادی توسط اتولیلینتال ساخته شدند که یکی از پیشگامان صنعت هوانوردی به شمار می رود.